Schoolleider worden is geen ‘hats-klats-hup-done’, daar ben ik inmiddels wel achter. Het lijkt er echter op dat niet alleen ik wil dat ik slaag in deze reis, of dat ik de enige moet zijn die slaagt. Het verraste me totaal om te zien, dat er zoveel mensen steun uitspraken over mijn ingezette reis. Van mensen met wie ik lang en intensief heb samengewerkt, tot mensen die vluchtig in mijn loopbaan voorbij zijn gekomen, tot vrienden van vroeger die ik eigenlijk niet meer ken. Dat raakt me.
Het zijn niet alleen de welgemeende wensen voor succes, of de tips voor plekken om te solliciteren. De mensen die me privé benaderen, om aan te geven dat mijn stap ze inspireert om hun latente wens om te zetten in actie; wauw! Het is niet iets waar ik bij stilstond als mogelijke impact, op het moment dat ik besloot dat voor mij verandering noodzakelijk was. Soms weet je van te voren alleen dat je impact gaat maken. Niet hoe, niet waar en niet wanneer. Dan is het toch magisch dat ruim voordat ik mijn eigen doel behaald heb, er bij anderen iets in gang is gezet.
Het roept zoveel vragen in mij op. Waarom spreken we ons niet zo makkelijk uit over welke doelen we willen bereiken? Hoeveel mensen doen niet het werk dat ze eigenlijk willen? Op welke manier kunnen we ervoor zorgen dat er meer betekenisvolle beroepen vervult worden door jonge, talentvolle afgestudeerden? Wanneer wordt eindelijk de eerste, zinvolle, beroepskeuze test ontwikkeld?
Zelf zal ik uitgebreider communiceren over mijn stappen, beweegredenen en resultaten. Dat is wat ik kan doen. Als ik er ook maar één iemand extra mee aanzet iets te doen dat nuttig is, dan is het mijn inzet al waard. En wie weet wat er nog meer mogelijk is, misschien zijn er wel hele volksstammen met een vers diploma op zak die hierdoor durven een betekenisvol beroep te kiezen, in plaats van de volgende consultant bij een nietszeggende Big 4 te worden.
Wie weet…